2 delikanlı bir adamın koluna girip Hazreti Ömer’e getirirler
“Ya Ömer! Bu adam bizim babamızı öldürdü kısas isteriz” derler.
Mahkeme kurulur adama son isteği sorulur.
Adam: “Eşim ve çocuklarımı 3 günlük yolda bıraktım benden haber bekliyorlar. Müsaade edin onlar ile helalleşeyim”
Hazreti Ömer: “İdam kararın verildi. Sen 3 günlük yola gitmek için izin istiyorsun. Nasıl güvenelim sana?”
Adam: “Ya Ömer” der ve İsra süresi 34.ayeti okur.
“Söz verenler verdikleri sözden mükelleftir. Yarın huzuru mahşer de hesaba çekilecektir.”
Hazreti Ömer; “Peki. Fakat yerine bir kefil almamız lazım.
Sen gelmezssen onu idam edecez.”
Adam ordaki kalabalığa sorar kefil olacak olan var mı?
Kalabalıktan ses yoktur.
En arkadan biri elini kaldırır ve
“Ben olurum Ya Ömer” der.
Bakarlar ki bu kişi Hazreri Ebu Zer’dir.
Herkes şaşkın
“Ya Ebu Zer neye kefil olduğunu biliyorsun değil mi?”
der Hazreti Ömer
“Bırakın gitsin adamı ben kefilim” der yine Ebu Zer.
Adam biniyor atına uzaklaşıyor.
3 gün herkes adamı konuşuyor gelecek mi gelmiyecek mi? Mescitte bile gündem oluyor.
Akşam namazına yakın uzaktan bir atlı geliyor.
Hazreti Ömer: “Be adam neden geldin?”
Adam: “Demesinler ki Müslümanlar söz veripte sözlerini tutmuyorlar diye geldim.”
Ölen adamın çocukları söz ister bu defa.
“Ya Ömer biz kısas hakkımızdan vazgeçtik.”
Hazreti Ömer:
“Peki neden affediyorsunuz babanızı öldüren bu adamı?”
“Ya Ömer demesinler ki Müslümanların arasında merhamet yok oldu!”
Ebu Zer’e dönüp;
“Sen bu adamın neyine, nasıl inandın da kefil oldun?”
Hazreti Ebu Zer;
“Ya Ömer demesinler ki Müslümanların arasında güven, itimad kaybolmuş. Onun için kefil oldum” der.
Birlik olalım.
Aramızda güveni, itimadı yok etmeyelim.
Yoksa dağılırız. Yok oluruz.
Allah azze ve celle birliğimizi, Dirliğimizi iman üzere baki eylesin.
İşte onlar böyleydiler.
